บทปลงสังขาร
|
มนุษย์เราเอ๋ย
|
เกิดมาทำไม
|
|
นิพพานมีสุข
|
อยู่ไยมิไป
|
|
ตัณหาหน่วงหนัก
|
หน่วงชักหน่วงไว้
|
|
ฉันไปมิได้
|
ตัณหาผูกพัน
|
|
ห่วงนั้นพันผูก
|
ห่วงลูกห่วงหลาน
|
|
ห่วงทรัพย์สินศฤงคาร
|
จงสละเสียเถิด
|
|
จะได้ไปนิพพาน
|
ข้ามพ้นภพสาม
|
|
ยามหนุ่มสาวน้อย
|
หน้าตาแช่มช้อย
|
|
งามแล้วทุกประการ
|
แก่เฒ่าหนังยาน
|
|
แต่ล้วนเครื่องเหม็น
|
เอ็นใหญ่เก้าร้อย
|
|
เอ็นน้อยเก้าพัน
|
มันมาทำเข็ญใจ
|
|
ให้ร้อนให้เย็น
|
เมื่อยขบทั้งตัว
|
|
ขนคิ้วก็ขาว
|
นัยน์ตาก็มัว
|
|
เส้นผมบนหัว
|
ดำแล้วกลับหงอก
|
|
หน้าตาเว้าวอก
|
ดูหน้าบัดสี
|
|
จะลุกก็โอย
|
จะนั่งก็โอย
|
|
เหมือนดอกไม้โรย
|
ไม่มีเกสร
|
|
จะเข้าที่นอน
|
พึงสอนภาวนา
|
|
พระอนิจจัง
|
พระอนัตตา
|
|
เราท่านเกิดมา
|
รังแต่จะตาย
|
|
ผู้ดีเข็ญใจ
|
ก็ตายเหมือนกัน
|
|
เงินทองทั้งนั้น
|
มีติดตัวเรา
|
|
ตายไปเป็นผี
|
ลูกเมียผัวรัก
|
|
เขาชักหน้าหนี
|
เขาเหม็นซากผี
|
|
เปื่อยเน่าผุพอง
|
หมู่ญาติพี่น้อง
|
|
เขาหามเอาไป
|
เขาวางลงไว้
|
|
เขานั่งร้องไห้
|
แล้วกลับคืนมา
|
|
อยู่แต่ผู้เดียว
|
ป่าไม้ชายเขียว
|
|
เหลียวไม่เห็นใค
|
เห็นแต่ฝูงแร้ง
|
|
เห็นแต่ฝูงกา
|
เห็นแต่ฝูงหมา
|
|
ยื้อแย่งกันกิน
|
ดูน่าสมเพช
|
|
กระดูกกูเอ๋ย
|
เรี่ยรายแผ่นดิน
|
|
แร้งกาหมากิน
|
เอาเป็นอาหาร
|
|
เที่ยงคืนสงัด
|
ตื่นขึ้นมินาน
|
|
ไม่เห็นลูกหลาน
|
พี่น้องเผ่าพันธุ์
|
|
เห็นแต่นกเค้า
|
จับเจ่าเรียงกัน
|
|
เห็นแต่นกแสก
|
ร้องแรกแหกขวัญ
|
|
เห็นแต่ฝูงผี
|
ร้องไห้หากัน
|
|
มนุษย์เราเอ๋ย
|
อย่าหลงกันเลย
|
|
ไม่มีแก่นสาร
|
อุตส่าห์ทำบุญ
|
|
ค้ำจุนเอาไว้
|
จะได้ไปสวรรค์
|
|
จะได้ทันพระเจ้า
|
จะได้เข้าพระนิพพาน
|
|
อะหัง วันทามิ
|
สัพพะโส
|
|
อะหัง วันทามิ
|
นิพพานะปัจจะโย โหตุ
|
