โพชฌังคปริตร (ตอนที่ 2) - บทสวด 1-6 พร้อมคำแปล

1.  บทกราบพระรัตนตรัย

อะระหัง  สัมมาสัมพุทโธ  ภะคะวา,

พระผู้มีพระภาคเจ้า  เป็นพระอรหันต์,
ดับเพลิงกิเลสเพลิงทุกข์สิ้นเชิง, ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง;

พุทธัง  ภะคะวันตัง  อะภิวาเทมิ.   

ข้าพเจ้าอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้า, 
ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน.  (กราบ)

ส๎วากขาโต^๑  ภะคะวะตา ธัมโม,  

พระธรรม  เป็นธรรมที่พระผู้มีพระภาคเจ้า,  ตรัสไว้ดีแล้ว;

ธัมมัง นะมัสสามิ. 

ข้าพเจ้านมัสการพระธรรม. (กราบ)

สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,

พระสงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า,  ปฎิบัติดีแล้ว;

สังฆัง  นะมามิ. 

ข้าพเจ้านอบน้อมพระสงฆ์. (กราบ)

 

^๑ พยัญชนะที่มีเครื่องหมายยามักการ ( ๎) ให้อ่านออกเสียง อะ กึ่งมาตรา (อ่านออกเสียง อะ ครึ่งเสียง ควบกับพยัญชนะหลัง และว่าเร็วขึ้น) ทุกแห่ง เช่น ส๎วากขาโต อ่านว่า สะหวาก-ขา-โต

 

2. บทนอบน้อมพระพุทธเจ้า

(สวด 3 จบ)

นะโม  ตัสสะ  ภะคะวะโต, 

ขอนอบน้อม แด่พระผู้มีพระภาคเจ้า, พระองค์นั้น;

อะระหะโต,   

ซึ่งเป็นผู้ไกลจากกิเลส;

สัมมาสัมพุทธัสสะ.    

ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง.

 

3. บทไตรสรณคมน์

พุทธัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ธัมมัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

สังฆัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ข้าพเจ้าถือเอาพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์  เป็นที่พึ่งตราบถึงพระนิพพาน;

ทุติยัมปิ พุทธัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ทุติยัมปิ ธัมมัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ทุติยัมปิ สังฆัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

แม้ครั้งที่ 2  ข้าพเจ้าถือเอาพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง ตราบถึงพระนิพพาน;

ตะติยัมปิ พุทธัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ตะติยัมปิ ธัมมัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

ตะติยัมปิ สังฆัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ,

แม้ครั้งที่ 3 ข้าพเจ้าถือเอาพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์ เป็นที่พึ่ง ตราบถึงพระนิพพาน.

 

4. บทสรรเสริญพระพุทธคุณ

อิติปิ โส  ภะคะวา, 

พระผู้มีพระภาคเจ้านั้น;

อะระหัง, 

เป็นผู้ไกลจากกิเลส;

สัมมาสัมพุทโธ, 

เป็นผู้ตรัสรู้ชอบได้โดยพระองค์เอง;

วิชชาจะระณะสัมปันโน, 

เป็นผู้ถึงพร้อมด้วยวิชาและจรณะ;

สุคะโต, 

เป็นผู้ไปแล้วด้วยดี;

โลกะวิทู, 

เป็นผู้รู้โลกอย่างแจ่มแจ้ง;

อะนุตตะโร ปุริสะทัมมะสาระถิ, 

เป็นผู้สามารถฝึกบุรุษที่สมควรฝึกได้  อย่างไม่มีใครยิ่งกว่า;

สัตถา เทวะมะนุสสานัง, 

เป็นครูผู้สอนของเทวดา และมนุษย์ทั้งหลาย;

พุทโธ, 

เป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบานด้วยธรรม;

ภะคะวาติ, 

เป็นผู้มีความจำเริญ จำแนกธรรมสั่งสอนสัตว์.

 

5. บทสรรเสริญพระธรรมคุณ

ส๎วากขาโต ภะคะวะตา ธัมโม, 

พระธรรม  เป็นสิ่งที่พระผู้มีพระภาคเจ้า  ตรัสไว้ดีแล้ว;

สันทิฏฐิโก, 

เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง;

อะกาลิโก, 

เป็นสิ่งที่ปฏิบัติได้ และให้ผลได้ไม่จำกัดกาล

เอหิปัสสิโก,

เป็นสิ่งที่ควรกล่าวกับผู้อื่นว่า  ท่านจงมาดูเถิด;

โอปะนะยิโก, 

เป็นสิ่งที่ควรน้อมเข้ามาใส่ตัว

ปัจจัตตัง เวทิตัพโพ วิญญูหีติ^๒. 

เป็นสิ่งที่ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน.

 

^๒ วิญญูหีติ อ่านว่า วิน-ยู-ฮี-ติ แปลว่า ผู้รู้

 

6. บทสรรเสริญพระสังฆคุณ

สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต  สาวะกะสังโฆ,  

สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด, ปฏิบัติดีแล้ว;

อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,  

สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด, ปฏิบัติตรงแล้ว;

ญายะปฏิปันโน  ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ, 

สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด,   ปฏิบัติเพื่อรู้ธรรมเป็นเครื่องออกจากทุกข์แล้ว;

สามีจิะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,  

สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้าหมู่ใด, ปฏิบัติสมควรแล้ว;

ยะทิทัง,  

ได้แก่บุคคลเหล่านี้คือ :-

จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา,  

คู่แห่งบุรุษ ๔ คู่  นับเรียงตัวบุรุษ ได้ ๘ บุรุษ;

เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ,  

นั้นแหละ  สงฆ์สาวกของพระผู้มีพระภาคเจ้า;

อาหุเนยโย*,

เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขานำมาบูชา;

ปาหุเนยโย*,

เป็นสงฆ์ควรแก่สักการะที่เขาจัดไว้ต้อนรับ;

ทักขิเณยโย*,  

เป็นผู้ควรรับทักษิณาทาน;

อัญชลีกะระณีโย,  

เป็นผู้ที่บุคคลทั่วไปควรทำอัญชลี;

อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติ.  

เป็นเนื้อบุญของโลก ไม่มีนาบุญอื่นยิ่งกว่า.

 

^* อ่านว่า ไน-โย